“Papa don’t preach, I’m in trouble deep” zong ik, met een afstandsbediening die een microfoon voorstelde in mijn hand. Zingen en dansen, terwijl oma haar kleindochter vast ging leggen op de camera. Ik moet hier nog steeds om lachen, want deze “o zo prachtige foto’s” hangen nog steeds op de fotomuur van mijn moeder.
Shirin, met knalrode lippenstift, mini rokje en een croptop. Ik geloof dat ik acht jaar ben. Achttien jaar later heeft mijn opvallende “ikdoewatikwil” mentaliteit mij nog steeds niet in de steek gelaten. Om eerlijk te zijn, ben ik ontzettend dankbaar dat ik deze mentaliteit heb. Dat ik dingen durf.
Natuurlijk schaaft dit “ikdoewatikwil” normaal gesproken in de loop der jaren bij. Mensen worden “volwassen” en er wordt verwacht dat iedereen zich naar zijn/haar leeftijd gedraagt. Als ik ergens minder goed mee om kan gaan, dan is het aangeleerd gedrag. Oftewel, het niet “durven doen”. Ik heb liever spijt dat ik iets gedaan heb, dan spijt dat ik het niet heb gedaan.
[Warning] hierbij wil ik wel even duidelijk vermelden dat dit specifiek gaat om dingen waarbij je ECHT iets wilt, vanuit het diepste van je hart.